Dat mijn baan intens zou worden, daar had ik op gerekend. Dat er alleen op één werkdag zoveel grote uitersten voorbij zouden komen, had ik nooit kunnen voorspellen. Een voorbeeld van een willekeurige dag.
En route
In de ochtend, na een autorit van 5 kwartier, sta ik ’s ochtends op een carrière beurs van een middelbare school in Abu Dhabi. Ik geef uitleg over onze onderwijsprogramma’s aan middelbare scholieren. Niet zoveel bijzonders aan lijkt het als je dit zo leest.
Jongens only
Ware het niet dat dit een jongensschool was. Gescheiden onderwijs komt hier nog regelmatig voor. Zeker in de meer traditionele wijken of plaatsen.
De jongens zijn enorm verlegen in het contact met mij. Hoe vaak zouden zij nou een gesprek met Westerse vrouw hebben, vraag ik me af. Ongetwijfeld niet zo vaak. De vrouwen die op deze school werken, komen voornamelijk ook uit de regio.
Om de jongens een beetje te helpen spreek ik hen aan. Sommige kijken me verbaasd aan, anderen zijn wel nieuwsgierig en de echte waaghalsen stappen om me af. Waarop de rest van de groep uiteraard volgt. Al snel stellen ze allerlei vragen.
Waren dit slechts verlegen pubers of was er toch echt een cultuurverschil?
Verrassing uit onverwachte hoek
Diezelfde middag rijd ik terug naar Dubai. Ik moet nog lunchen, dus maak ik een stop bij Westerse koffieketen. Twee locale jongens van een jaartje of twintig hebben net voor mij hun bestelling doorgegeven. Beide dragen een traditioneel tenue, de witte kandoora, met een grote zonnebril.
Ze staan enthousiast met elkaar te praten, al wachtend op hun drankjes. Nadat ik en nog een klant onze bestellingen doorgeven, raakt de Filipijnse Barista de kluts kwijt. Ik zie hem worstelen. Hij weet het niet meer dus bevriest hij een soort van.
De jongens naast me staan ondertussen onrustig te ijsberen. Ik moet lachen en zeg tegen ze: “Multitasking isn’t that easy.”
Ze knikken naar me. Vervolgens vraagt een van de twee mij: “What do you drink?” Ik antwoord: “A cappuccino.” Voordat ik kan reagereren, spreekt hij de barista aan: “I’ll pay her bill.” De man doet braaf wat deze Emirati van hem verwacht. Hij geeft hem gelijk mijn rekening. En ik stond erbij en keek erna. Nu was ik bevroren.
Verbaasd reageer ik: “I’m sorry. Are you sure?” De jongen overhandigt, zonder te kijken naar het bedrag, een groot bankbiljet aan de barista.
Tegenspreken gaat niet werken. Vanuit het niets trakteert deze jongen mij op mijn koffie. Dankbaar neem ik het aan. Uitvoerig bedank ik de jongens nogmaals. Waarop de vriend antwoordt: “Don’t worry.” Hij vult aan dat zijn vriend de zoon van een zeer invloedrijke en bekende familie uit Sharjah* is.
Nog wat verbaasder vraag ik: “Echt?” Even denk ik dat hij een grapje maakt, maar de ernst is van zijn gezicht af te lezen. “Of course, he belongs to this family.” Zo snel als ze mijn rekening betaalden, inclusief broodje en lekkers (bleek achteraf), zo snel verdwenen beide jongens. Nog snel roep ik ze na: “Thank you very much! Shukran.”
Energieke stuiterbal
Even later ben ik weer op onze eigen campus en probeer ik dit komische moment te delen met mijn Indiase collega’s. Zelf ben ik een beetje hyper van deze dag vol contrasten.
Alleen lijkt het net alsof mijn boodschap niet helemaal aankomt. Mijn collega’s kijken me serieus aan.
Hmmm, was mijn Hollandse tongval door mijn enthousiasme iets te sterk? Begrepen ze niet wat ik vertelde? Of hadden we toch weer een cultuurverschil?
I’m riding the waves of culture!
NOTE: een dag later ben ik op een groot HR event, waar de Nederlander Fons Trompenaars als keynote speaker aanwezig was. Zijn lezing heb ik helaas niet bij kunnen wonen, maar zijn boek heb ik gelijk gekocht:
“Riding the waves of Culture”. De titel van dit boek vond ik zo mooi aansluiten bij de culturele rollercoaster die ik momenteel ervaar. Verheug me er nu al op om dit te gaan lezen!
*Sharjah is één van de zeven emiraten van de Verenigde Arabische Emiraten, en grenst aan Dubai.
