Als meisje van boven-de-rivieren kijk ik regelmatig mijn ogen uit bij ontmoetingen met vreemden in Dubai. Ik ben opgegroeid aan de rand van de Veluwe, tegen Amersfoort aan. Een toch wat behoudende regio, zeker als ik het vergelijk met de Randstad waar ik lang gewoond heb of het gemoedelijke Brabant de provincie waar ik mijn vakanties in Nederland tegenwoordig doorbreng. Zelfs zakelijk vliegen de ‘darlings’ in Dubai om je oren.
Onlangs belde mijn zorgverzekering over mijn declaratie. De betreffende dame had ik nog nooit eerder gesproken. Een prettig gesprek, ondanks dat ze mij moest toegeven dat er een fout was gemaakt in het proces waardoor ik nu alsnog het nodige moest regelen om mijn declaratie goedgekeurd te krijgen. Al snel besloot ik dat ik hier geen energie aan zou gaan verliezen, en zou doen wat er nodig was om dit geregeld te krijgen. Een extra bezoek aan mijn huisarts voor het verkrijgen van een formulier. De weg van de minste weerstand. Een antwoord wat de dame blijkbaar niet had verwacht. Ze reageerde opgelucht: “Wat fijn dat u zo prettig meewerkt. Het spijt ons echt dat we een fout hebben gemaakt, maar we zullen er alles aan doen met uw hulp om dit zo snel mogelijk recht te zetten.”
“Darling.”
Een vrij voorspelbaar en formeel gesprek volgde. Totdat de dame in kwestie zei: “Thank you so much dear. I really appreciate it darling.” “Huh,” dacht ik :”Zeg je nou darling tegen mij? We kennen elkaar niet eens.” Toch zei ze het echt. Een paar uur later, stuurde ze mij een formele email met een bevestiging van de besproken punten. Met wederom: “Darling, we appreciate your flexibility. Please accept our apologizies for the inconvenience, dear.”
Lief
In Nederland heb ik nog nooit meegemaakt dat ik door een medewerker van een zorgverzekering werd aangesproken met “Schat”of “Lief.” Blijkbaar toch vrij normaal binnen vele andere culturen. Ook tijdens mijn werk bij de Universiteit in Dubai , spraken vele externe relaties mij met ‘dear’ of ‘darling’ aan. Mensen waarvan ik het meerendeel nog nooit had ontmoet. Eén van mijn Indiase collega’s noemde wildvreemden die ze voor het eerst sprak altijd ‘dear’. Aan haar vroeg ik dan ook een keer lachend: “Hé, waarom spreek je iedereen zo aan?” Waarop zij hard moest lachen en zei: “Typical Indian. We all do this among women.” Zelfs bij wildvreemden blijkbaar.
Op goed geluk
Mensen die je voor het eerst ontmoet, geven je ook regelmatig gelijk een knuffel of omhelzing. De één zoent 1x, de ander geeft je een enorme hug, weer een ander zoent 2x en de Libanees die zoent net als de Nederlander 3x. Iedereen doet eigenlijk maar wat. Een gok. Op goed geluk.
Als je er totaal niet van houdt, kan je het nog best zwaar krijgen. Zelfs toen ik onlangs de Coldplay kaarten op kwam halen bij een nichtje van een kennis, werd ik gelijk zwaar omhelsd door deze dame. Alsof we elkaar al jaren kenden. In realiteit hadden we elkaar 3 minuten daarvoor voor het eerst in ons leven aan de telefoon gesproken en zagen we elkaar nu voor het eerst.
Schattegie
Ik ben dan wel opgegroeid in een vrij afstandelijke regio qua knuffel-omgangsvormen. Toch kan het Italiaanse bloed dat via mijn vaders genen door mijn aderen loopt, deze omgangsvormen wel enorm waarderen.
Net zoals de koosnaam van mijn lieve vriendin die mij Schattegie noemt. Uiteraard komt zij, hoe kan het ook anders, van origine uit Brabant en noemt ze met ook altijd Chiennegie. Zeg nou zelf, zou de wereld niet veel mooier worden als we allemaal wat gezelliger met elkaar om zouden gaan?!
Zonnige knuffels, Chiennegie!
NOTE: het omhelzen en de vele ‘darlings’ worden overigens alleen bij vrouwen onderling gebruikt.
