Ik heb een baan!
Goed nieuws: ik heb promotie gemaakt.
Niet langer een ‘Housewife not allowed to work’.
Maar sinds kort: ‘The most exotic girl on campus’.
Na maanden van achter de schermen zoeken naar werk kreeg ik ‘ineens’ een baan aangeboden bij een Indiaas opleidingsinstituut. Geweldig!
Solliciteren in Dubai is een verhaal op zich (daarover in een andere column meer).
The most exotic girl on campus
Hollands en exotisch: is dat niet tegenstrijdig?
Voor jou als kaaskop misschien wel.
Voor 95% van mijn collega’s niet.
Ik wijk af en val daarmee op. Tussen alleen maar Indiërs, een paar Pakistani, Nepalezen, en een enkele Filipina of Arabier vallen mijn blauwe ogen, postuur en krullenbol op.
Vrouwelijke collega’s zijn verliefd op mijn haar. Ook willen ze weten welk dieet ik volg om deze lichaamsbouw te krijgen.Dappere studentes spreken me verlegen aan om te vragen of ik hier studeer. Na een kort praatje lopen ze giechelend terug naar hun vriendinnen.
Vuur en vlam
Tijdens de lunch sta ik regelmatig in vuur en vlam als de enige beschikbare maaltijd van de kantine wordt geserveerd. Je raadt het al Indiaas. Aan de heerlijke smaak zal het niet liggen, maar mijn lichaam kan deze heftige pittige maaltijden niet dagelijks aan.
Wanneer ik mijn van huis meegebrachte lunch eet, word ik van alle kanten aangestaard. “Wat eet zij dan?” zie ik ze denken. Bezorgde collega’s komen goedbedoeld vragen of ik hun zelf-gekookte Indiase lunch met hen wil delen. “Die salade van jou kan toch nooit genoeg zijn?”
Als ik in de rij sta voor eten vraagt de kok: “You like Indian food?” Hij wil zoveel meer vragen, maar hij kan de woorden niet vinden in zijn gebrekkige Engels. Al snel schakelt hij over op het Hindi en tolkt mijn collega voor ons. De goede man is dolgelukkig dat ik zijn eten lekker vind.
“Nu evenniet!”
Ook al woon ik ruim 1,5 jaar in Dubai waar je ondergedompeld wordt tussen 202 nationaliteiten, toch stroomt de culture shock regelmatig door mijn aderen bij dit nieuwe werkavontuur.In niets en dan ook werkelijk niets, lijkt deze organisatie op al mijn voorgaande werkomgevingen. Soms voelt het alsof ik terug reis in de tijd.
Regelmatig denk ik: “Hoezo same-same?”
Optie A en optie B lijken in de verste verte niet op elkaar. Toch omschrijven collega’s veel dingen als same-same…over prioriteiten stellen nog maar te zwijgen.
Mezelf afleiden met mijn favoriete truc Kijk-maar-uit-straks-schrijf-ik-een-column-over-jou, zorgt ervoor dat ik mijn rust kan bewaren. Mijn weerstand verdwijnt als sneeuw voor de zon. En dan baal ik bijna dat ik geen GoPro op mijn hoofd heb zitten.
“Ja kan ook nee betekenen.”
Regelmatig denk ik terug aan de woorden van mijn voorganger bij zijn ‘overdracht’:
“Directe feedback zit niet in onze cultuur. Wij zullen geen nee tegen je zeggen. Onthoud dat goed.”
Dagelijks helpen mijn collega’s mij hieraan herinneren. Niet eens bewust, zo zijn ze het nou eenmaal gewend. En dan kom ik er vanzelf achter als dingen toch niet gedaan zijn of niet kunnen.
Directe en overgestructureerde Westerling
Ook lach ik me rot om mijn eigen Westerse pro-actieve werkhouding. Een groot contrast. Ik ben hier binnen deze organisatie echt exotisch.
Bijkomend voordeel van dit prachtige avontuur is dat ik ook gelijk mijn talenkennis uitbreid. Ik beheers nu al zeker 15+ dialecten van het Indiaas-Engels. Haha!
Ach ja, nog even flink oefenen en dan is het voor mij allemaal “Same – Same!”
Wordt zeker vervolgd…
