Ken je dat? Zo’n moment dat je denkt dat je speciaal bent? En dat je dan even later van je roze wolk afvalt, omdat blijkt dat je helemaal niet zo bijzonder bent. Nou zo’n moment had ik van de week. Dankzij iemand die ondanks dit alles mijn hart veroverd heeft.
Als je meerdere keren op een dag een wandeling maakt, kom je buren tegen uit allerlei culturen. Waaronder een Indiaas jongetje uit ons gebouw met zijn moeder en pasgeboren zusje. Grote bruine ogen, een donkere haarbos en een glimlach die je hart verovert. Een vrolijke kletsmajoor van een jaartje of 4.
Verlegen
Een paar weken geleden was het manneke nog verlegen wanneer hij mij zag. Sinds ik begon met enthousiast naar hem te zwaaien, verdween zijn verlegenheid langzaam aan. Waar het begon met een kleine glimlach, krijg ik nu al een vrolijke ‘bye’.
Nu bracht het manneke mij van de week van mijn stuk. Ik liep naar buiten. De zon was net onder gegaan en de wandelpaadjes langs de gebouwen waren al best donker, behalve de sfeerverlichting die de palmbomen mooi verlichtte. In de verte zag ik de vrolijke stuiterbal naast zijn moeder huppelen. Ongeveer 50 meter voor mij. Ik liep dezelfde richting uit en zag de krullenbol van het manneke uit het zicht verdwijnen. Het trappetje af richting het wandelpad langs het meer. Weg was hij.
Althans zo dacht ik.
Nog geen halve minuut later kwam het manneke uitgelaten de trap weer op gerend. Om nog even te zwaaien naar mij. Hij had mij blijkbaar ook al opgemerkt. Ondertussen kwam ik dichterbij en uiteraard zwaaide ik weer uitbundig terug. Waarop het manneke keihard riep: “Hi Aunti!!!”
Net zo snel als hij de trap was opgerend, verdween hij weer uit het zicht. Mijn hart smolt. “Aaaaaaaaah. Wat lief. Hij noemt mij Aunti.” Een term die in India naar mijn weten heel veel gebruikt wordt, voor échte tantes maar ook voor namaak tantes zoals buurvrouwen en andere familie. Vrouwen die een soort van ‘kind aan huis’ zijn.
Stralend liep ik verder.
Ik voelde me vereerd. En vond het geweldig. Van Nederlandse vrouw tussen de Indiërs op de werkvloer destijds bij de Indiase Universiteit, was ik nu gepromoveerd tot Aunti van een Indiaas jongetje. Wie wil dat nou niet?
Even later liep ik op ons gebouw binnen. Wie stond daar? Het jongetje! Toen hij mij zag binnenkomen, rende hij naar mij toe en begon in het Hindi een heel verhaal tegen mij. Ik begreep er helemaal niets van, maar duidelijk was dat hij veel mooie verhalen te delen had. Met grote ogen keek hij mij aan, wachtend op mijn reactie. Ik kon niet anders dan hem uit de droom te helpen: “I don’t speak Hindi. Only English.” Plots was de verlegenheid in volle glorie terug. Hij zwaaide en rende terug naar zijn moeder.
Bittere realiteit was toch anders
Nog op mijn ‘aunti-wolk’ deelde ik dit verhaal met een dierbare Indiase vriendin. Ik vroeg haar: “Hoe zit dat nou precies? Wanneer noem je iemand een Aunti?”
Mijn vriendin begon vrolijk te lachen: “Uhhh Anna. Basically in India, every elderly person becomes your aunti or uncle. The culture doesn’t allow you to call anybody by their name. We don’t say Mrs or Ms, like in English. So any person is: “Hello Aunti. Hello Uncle.” If it’s a total stranger. Or if it is a younger person we say brother or sister. It’s still a long way to go when they address people by their second name, or even by their first names. So if you really want to greet a stranger, who is not really a stranger, you’ll become their aunti.”
Oké. Daar ging mijn heldenstatus. Ik ben niet meer, niet minder. Slechts een gewone Aunti, net als ieder ander.
