In de spirit van Ramadan sprak Meneer Portier mij van de week aan. Ik stond op het punt om de lift van ons gebouw in te stappen. Warm en bezweet na een wandeling met de honden. Hij maakte in de lucht een gebaar. Met zijn rechterhand kneedde hij heel mooi een soort balletje (zoals Indiërs en Pakistani graag eten, met je handen). In een soepele beweging bracht hij dit zogenaamde eten naar zijn mond. Hij knikte naar mij met vragende ogen en vroeg: “Mam, you like some food?”
Voorafgaand
Vlak daarvoor had ik nog op mijn balkon op 17 hoog gestaan. Het was 19.15 uur en in de verte klonk de oproep tot gebed. De wind bracht het geluid dichterbij. Het Magrib gebed dat net na zonsondergang plaatsvindt. In de tijd van de Ramadan een enorm belangrijk moment, want na een lange dag wordt het vasten verbroken.
Buiten was het met 37 graden nog erg warm. Toch een goede tijd om de honden uit te laten. De watersystemen in onze wijk hadden net weer een ronde water gesproeid en zouden voor iets koelere wandelpaden zorgen.
Met de lift naar beneden. Daar stond alleen het bordje: “Concierge will be back in 5 minutes” en verder was het uitgestorven. De portier was zeker ook aan het eten. Op straat was het rustig.
Na een korte wandeling keerde ik terug naar ons gebouw. Waar Meneer Portier weer terug op zijn plek was. Ik stond te wachten op de lift. Mijn honden keken nog wat om zich heen. Meneer Portier stond op van zijn stoel met zijn vraag of ik wat eten wilde. Vragend keek ik hem aan. Hij gebaarde mij om naar zijn balie te komen. “Please, have some food!” Zijn grote glimlach op zijn gezicht maakte het compleet. Hij leek blij te zijn, omdat hij nu iets kon delen. Ramadan is tenslotte de maand waarop delen met anderen centraal staat.
A little bit spicy
“You will love it. A little bit spicy, but you will love it. Please, take it.” Ik vond zijn gebaar prachtig en verwachtte een kleine snack of iets dergelijks. Nog even zei ik dat ik de honden wel even weg zou brengen en dan gelijk terug om het op te halen. Voordat ik het wist zei Meneer Portier: “No worries. I have a bag for you.” Hmm, dacht ik gelijk. Dit gaat meer worden dan een kleine snack. Enthousiast pakte Meneer Portier een plastic tas waar een heerlijke Indiase/Pakistaanse geur uit naar boven kwam. Ik bedankte hem uitvoerig.
Terug thuis opende ik de tas. Bovenop de verpakking lag nog een bon van de bezorger die het van dit restaurant bij ons gebouw had afgeleverd. Mooi, aan de beschrijving zag ik dat deze bestelling door iemand in ons gebouw geplaatst was voor Meneer Portier. Overduidelijk krijgt hij tijdens de Ramadan van alle kanten eten aangeboden. Wat erin zat kon ik in mijn eentje zeker niet op. Pakora’s en Samosa. Gefrituurde Indiase/Pakistaanse snacks. De smaak was heerlijk. En zoals Meneer Portier had voorspeld: “A little bit spicy.” Voor een niet-Pakistaanse was het wel héél spicy…en erg lekker.
Misschien was deze snack extra lekker omdat de gedachte erachter zo mooi was: “Sharing is caring!”
PS: uiteraard heb ik Meneer Portier uitvoerig bedankt. Iets wat hij onzin vond. “You are a good person.”
Filling the Blues
Ramadan is ook de tijd dat er in Dubai veel initiatieven ontstaan waarbij mensen anderen gaan helpen die het echt nodig hebben. Zo wordt er eten uitgedeeld aan de werkers en staan er dit jaar meerdere koelkasten in straten of in tuinen, die gevuld worden door de buurtbewoners met eten voor de werkers. Vorig jaar hielp ik bij het uitdelen van maaltijden. Een prachtige ervaring!
