Mijn auto parkeer ik in het laatste vak in de rij, de versnelling schakel ik naar P voordat ik de motor uitzet. Wanneer ik mijn deur open, hoor ik een mannenstem vragen: “Good afternoon. Sorry, but can I ask you a question?” Terwijl ik uitstap zie ik een jong stel schuin achter mijn auto staan. Zij draagt een jurkje. Hij een gestreepte polo en een donkere broek. Beiden hebben donker haar en bruine ogen. Ook zijn bril met donker montuur valt op.
Ik kijk om me heen om te zien waar dit stel zo snel vandaan kwam. Toen ik parkeerde, heb ik ze helemaal niet gezien. Er stonden al een paar auto’s, maar niemand stond geparkeerd naast deze afgelegen plek. Juist daarom koos ik deze locatie, om dutsen en deukjes van bestuurders die nonchalant hun deuren openslaan te voorkomen.
Nog een keer vraagt de man “Sorry, may I ask you something?” Voordat ik kan antwoorden, begint hij te praten: “We hebben dezelfde auto als jij en hebben pech met de onze.” Ik scan het parkeerterrein. Op alle plekken om me heen kan ik nergens een zelfde auto bekennen.
Dit klopt niet
Een ongemakkelijk gevoel bekruipt me. Ik ben alert. “Waarom staat dit stel hier ineens vanuit het niets voor mijn neus?” De man praat verder: “We hebben pech met onze auto. En nu moet ik mijn band vervangen, maar mis ik een dop die bij de schroevendraaier hoort. Daardoor krijg ik mijn band er niet af. Aangezien jij dezelfde auto hebt, wil ik vragen of ik jouw gereedschapsset mag bekijken om te zien of jij die dop wel hebt.”
Vaag, vind ik dit verhaal. Iets zegt mij dat ik op mijn hoede moet zijn. En tegelijk realiseer ik me dat ik bij een druk bezocht winkelcentrum ben. De kans dat er met mij iets gebeurd zoals in het boek ‘Het Gouden Ei’ of in een detective serie, is klein. Heel klein. Tenslotte is dit Dubai, een hele veilige plek. En een plek waar vaagklinkende verhalen wel vaker blijken te kloppen. Toch?
Voordeel van de twijfel
Ik open mijn kofferbak en samen met de man zoek ik de bewuste dop. Gevonden. Zo op het eerste gezicht lijkt de dop hetzelfde te zijn. Ik kijk om me heen en vraag waar zijn auto staat. “Far away.” antwoordt hij. Weer slaat even de twijfel toe; “Waar heb ik ja opgezegd?” Al die tijd zegt de vrouw eigenlijk bar weinig.
We lopen samen richting hun auto, en moeten het hele parkeerterrein doorkruizen. Nergens zie ik een vergelijkbare auto als de mijne staan. Net als ik me afvraag hoeveel verder we nog moeten lopen, roept de man enthousiast dat we er bijna zijn. Hij ziet zijn auto al staan. En inderdaad deze is identiek aan de mijne. Alleen een iets ouder model.
Als ik naar zijn banden kijk, ziet het er allemaal goed uit. Geen lekke band te bekennen. De man pakt toch de gereedschapsset uit zijn kofferbak en loopt naar linksachter. Nog steeds zie ik geen afwijkingen. “Zou ik dan in Bananensplit figureren?”
“Is je wiel kapot? En niet je band?” De man vertelt wat er gebeurd is. Hij was op weg naar zijn werk in Dubai en reed door een groot gat midden op de snelweg. Hij hurkt en laat me zien dat de binnenkant van zijn band gigantisch gescheurd is. Het hele rubber komt los. De garage heeft hem gezegd dat hij zelf daarheen moet rijden, maar rijden gaat niet meer. Een takelservice kan (of wil) hij niet betalen. Wat hij precies bedoelt, begrijp ik niet uit zijn woorden.
Het moment van de waarheid
Na al die moeite komt het moment van de waarheid: we testen de dop en die past….niet. Twee verslagen koppies kijken me aan. Al snel volgt hun verhaal, ze hebben al twee dagen na hun werk gezocht en gehoopt dat iemand met een zelfde auto langs zou komen. Zelf wonen ze in Ras al Khaimah, een ander Emiraat. Dagelijks rijden ze naar Dubai voor hun werk. Een rit van 1uur en 15 minuten enkele reis. De auto hebben ze dus echt nodig dus. We sluiten onze ontmoeting en ons gesprek af met de uitwisseling van ons land van herkomst, en zeggen elkaar gedag. Dat was een bijzondere eerste ontmoeting met mensen uit Azerbaijan. Nooit saai hier.