In een stad waar het leven sneller verandert dan in de rest van de wereld, is Pakistaans restaurant Ravi een uitzondering.
In 30 jaar is hier nog nooit iets veranderd.
Zoals de Engelsman die ons dit restaurant aanraadt, zei:
“Ik woon al 42 jaar in Dubai en heb de stad zien veranderen van een woestijngebied naar een metropool. Alleen Ravi verandert niet. Dit restaurant doet al 30 jaar waar het om bekend is: heerlijk eten aanbieden. Het zweet van de kok brengt jouw eten op smaak. Door de hoge verhitting in de pannen zal jij hier niets van merken.”
Satwa
Met deze voorkennis bezoeken wij dit restaurant in de wijk Satwa. Een wijk die bewoond wordt door Filipijnse en Pakistaanse arbeiders. Zodra je de wijk inrijdt, zie je alle bussen staan waarmee de werkers elke dag naar hun werk gebracht worden. De vrachtwagens uit de bouw, de vele transportwagens en ladingen schoolbussen staan hier klaar voor de volgende werkdag.
De mensen die hier wonen werken hard. Vaak 6 dagen in de week, 10 tot 12 uur op een dag. Met een goed doel voor ogen, zoals ik al van meerdere mensen die hier wonen heb gehoord: “I want to give my children a better future.”
Terug naar Ravi
We wanen ons in Pakistan zodra we de straat inlopen. Allemaal mannen in traditionele kleding. Het doet mij denken aan een scène uit de film ‘De Vliegeraar’.
Het geluk is aan onze zijde, er is een tafel vrij bij Ravi. We mogen plaats nemen op het terras tussen de etensresten van onze voorgangers. Dit kan de pret niet drukken.
Obers lopen af en aan. In de open keukens, die aan de straat grenzen, staan de koks letterlijk drijfnat van het zweet eten te bereiden. Dat heeft de Engelsman goed uitgelegd. Tegelijk zie ik een mengelmoes aan gasten die smikkelen en smullen van het eten.
Een ober met een gebit zonder tanden ruimt onze tafel af. Eerst lijkt het alsof hij ons schone borden komt brengen. Dan zie ik dat hij de lege borden van een andere tafel ook nog bij zich heeft. Daar bovenop stapelt hij de rommel van onze tafel. Niet geheel volgens de etiquette zoals ik het ooit op de Hotelschool heb geleerd.
Even later brengt deze man ons een grote fles water, plastic bekers en schone borden. Die wij toch zelf nog even napoetsen met servetjes om het wat schoner te krijgen. Net als de tafel, die glimt van de vettigheid.
We krijgen een menukaart met voor mij onherkenbare namen van gerechten. Gelukkig komt Niels al jaren in het Midden-Oosten en kan hij er enigszins wijs uit worden.
Uit alle zijstraatjes komen auto’s aangereden die stoppen om hier eten af te halen. Er meldt zich een enorme mensenmassa. Iedereen wil bij Ravi eten. Er staan ongeveer 40 mensen te wachten op straat. Een mix van Arabieren waaronder ook vele Emirati, mensen uit India, Maleisië en wat verdwaalde Westerlingen. De wereld komt samen bij dit fenomeen, Ravi.
Goddelijk
Zo simpel als ons eten eruit ziet, zo heerlijk zijn de smaken. Een feest voor je smaakpapillen! Die van mij roepen al vrij snel dat het te pittig gekruid is. Toch kan ik het eten niet laten staan. Het is te lekker. Zeker met deze ambiance van culturen om ons heen. Ik voel mij een toeschouwer die naar een toneelspel kijkt, alleen is dit het echte leven!
Voldaan vragen wij om de rekening. Ik schrik me een ongeluk….
Voor 5 gerechten, drankjes en water betalen wij € 6,- per persoon. Hoe doen ze het hiervoor? De prijs is ook stil blijven staan ergens in het verleden.
Voordat we teruglopen, maken we eerst een foto van een van de koks. Op zijn gezicht verschijnt een glimlach, hij straalt trots uit. En terecht, als je zo kunt koken.
Onderweg probeer ik vanuit de auto nog zoveel mogelijk indrukken van deze wereld mee te krijgen. De huizen die door de vele mannen gedeeld worden, de kleine straatjes, de traditionele gewaden en bovenal de lachende mannen op straat. Dit is een avond die nog lang in mijn geheugen gegrift zal blijven!
