Feestje vieren in het vliegtuig
Afgelopen dinsdag was ik jarig. Als verrassing voor mijn ouders vloog ik het weekend naar Nederland. Wat is er nou mooier als je op ruim 5.000 kilometer van elkaar af woont, om dan een verjaardag samen te vieren?! Dat deze feestdag zou eindigen met een bijzondere ‘lost & found’ maakte het compleet.
Reunited met mijn ouders!
Voorbij gevlogen
Na een heerlijk weekend met mijn ouders en schoonfamilie, zat ik op mijn verjaardag alweer in het vliegtuig van Brussel naar Dubai. Even hoopte ik op toeters en bellen. Zingende stewardessen, een aankondiging van de piloot, wellicht een glas champagne of nog gekker een upgrade. Het was mijn 1e verjaardag in het vliegtuig, dus ik had geen idee hoe dat zou gaan.
Nou ik moet je teleurstellen. Het was een doodgewone reis, net als elke andere vliegreis. Behalve dan dat ik me enorm jarig voelde. Ook zonder toeters en bellen. Het dessert van de vliegtuigmaaltijd was heel toevallig een lekkere chocolademousse, die best voor chocoladetaart door kon. Alleen het kaarsje ontbrak.
Hoe dan ook kon mijn verjaardag niet meer stuk
Van Dubai Airport naar huis werd het feest voortgezet dankzij de eerste taxichauffeur in Dubai die keihard André Rieu draaide. De man, die aan zijn accent te horen Egyptisch was, walste vrolijk mee. Letterlijk! Telkens als hij tijdens het rijden een nieuw nummer opzocht, slingerde hij over de 14-baans Sheikh Zayed Road.
Iets voor 01.00uur zette deze airport taxi ons veilig af bij de ingang van ons gebouw, waar Meneer Portier ons enthousiast ontving. Terwijl de taxichauffeur ons met de koffers hielp, drukte hij de taxibon in mijn handen. Ik had hier helemaal niet om gevraagd. Normaal krijg je een bonnetje alleen op verzoek. Nu moest ik het wel aannemen. Ach ja.
Zoveel felicitaties op mijn telefoon
Thuis gekomen stroomden de felicitaties op mijn telefoon binnen. Met een grote glimlach zat ik alles te lezen. Ineens vroeg manlief: “Schat, waar is mijn telefoon eigenlijk? Heb jij die gezien?” “Uh, nee. In de taxi had je die nog in je hand.” Manlief begon te twijfelen waar de telefoon was. “Zit hij niet in je laptoptas?” “Nee.” “Ik bel je wel even.”
Het bleef angstvallig stil. Geen telefoon. “Oh, ligt hij dan niet bij Meneer Portier?” Met de intercom belden we naar de portier, die ook niets had gevonden. Er was maar één plek denkbaar, in de taxi. Waarschijnlijk in plaats van in de tas, naast de tas gegleden. Al zuchtend vroeg mijn man: “Hoe gaan we die ooit terugkrijgen?” In een stad met ruim 10.000 gewone taxi’s is een ‘lost & found’ terugvinden best een uitdaging. Toen bedacht ik me dat de chauffeur het bonnetje in mijn handen had geduwd. Alsof het zo had moeten zijn.
Lost & Found afdeling
Ik belde het taxibedrijf. Het was ondertussen al bijna 01.20uur. Een vriendelijke Filipijnse meneer kwam na het computermenu aan de telefoon. Ik legde uit wat er gebeurd was, waarna hij mij door het Lost & Found vragenvuur loodste: “Hoe laat bent u ingestapt?” “Wat is de kleur van de telefoon?” “Welk type? Met of zonder hoesje?” “Weet u het kenteken van de auto?”
Ondertussen werd ik wat ongeduldig en onderbrak ik de man: “Ik heb het registratie- plus autonummer van de chauffeur. Kunt u hem niet even bellen?” Het klonk alsof ik niet de eerste was die zo ongeduldig reageerde. De man reageerde kalm, “No mam!” Hij ging door met zijn vragen alsof mijn onderbreking nooit had plaatsgevonden.
Lang leve de techniek
Op de achtergrond riep mijn man ineens uit: “Wacht. Ik zie hem rijden.” Ik vroeg me af waar dan en keek hem raar aan. Manlief toonde mij zijn Find my Phone App. Op het scherm zag ik een klein stipje over de snelweg rijden. Het stipje verdween richting de Airport, weg van ons.
Gelijk deed ik verslag aan de callcenter medewerker. Die antwoordde matjes:”We reageren binnen 3 werkdagen op uw Lost & Found case.” Ik voelde frustratie opborrelen. “No!!! The taxi driver is currently driving on the Sheikh Zayed Road. Can you please call him?” De man negeerde mij volkomen en herhaalde zijn antwoord. Dit was een gevalletje The Computer says No.
Alarmbutton
In de tussentijd had mijn man op de alarmbutton van de Find my Phone App gedrukt, zodat de telefoon op afstand bediend kon worden. Ik ontving een wisselgesprek op mijn telefoon. De telefoon van manlief belde mij. Snel drukte ik de callcenter medewerker weg en nam ik het andere gesprek op. Een mannenstem zei: “Hello…hello. I’m a passenger in the taxi and I think I found your phone.” Deze passagier verbond mij door met de taxichauffeur. Ja hoor, daar was onze zingende André Rieu fan. “Hello mam. Yes, yes. No worries. I will come your way. First drop off passenger. Ten minutes I’ll come.” “We will pay you,” riep ik nog snel.
Lang leve de taxichauffeur
Via de app konden we de chauffeur volgen. De aardige man hield zijn belofte. Ongeveer 15 minuten later stond hij bij ons voor het gebouw. De chauffeur was ook heel blij dat manlief zijn telefoon terug had. Geld wilde hij niet aannemen. Net zoals hij het bonnetje in mijn handen had geduwd, duwden wij hem toch een briefje in zijn handen. De rit moest betaald worden, plus een fooi voor hem. Uiteraard lieten we hem niet zomaar gaan. Hij kreeg ook nog een pak stroopwafels uit Nederland. Vers uit mijn koffer! Dat beloofde een gezellige nachtdienst te worden in de taxi, stroopwafels onder begeleiding van de Johann Strauss Orchestra…