Van de zomer toen ik de zoveelste blaasontsteking had, vroeg mijn Hollandse vakantiedokter: “Heeft er weleens een arts naar jouw nieren gekeken?” Een paar weken later had ik weer eens steek in mijn zij. Ineens dacht ik terug aan de vakantiedokter, dit was een mooi moment om een huisarts te zoeken.
Zorgverzekeraars stellen scherpe eisen. Daar kwam ik Nederland al achter toen ik de huisarts een verklaring moest laten invullen over mijn klachten en symptomen. Iets wat voor een huisarts in NL valt onder beroepsgeheim.
Toestemming, registratie en betalingen
Braaf belde ik nu eerst de verzekering. Via een bekende had ik namelijk gehoord over een Zuid-Afrikaanse huisarts. Ideaal, als ik er in het Engels qua medische termen niet uitkom, kan ik altijd terugvallen op het Nederlands.
In Dubai heeft een kliniek meerdere artsen in huis, vaak ook een radioloog, dermatoloog en een internist.
Vooral de registratie van mijn gegevens was belangrijk. Let op, mijn financiële gegevens. Om mijn medisch dossier werd niet gevraagd.
Goede keuze
Na mijn bezoek aan deze Zuid-Afrikaanse arts ging ik blij met deze aanbeveling naar huis. Wat een aardige man met een duidelijke aanpak. De week erop belde de kliniek, de verzekering had toestemming gegeven voor de echo van mijn nieren. De dag erop was ik aan de beurt.
Persoonlijk record
Ik arriveerde met een nuchtere maag en een nieuw persoonlijk record: ‘Drink 1 liter water in 15 minuten’.
In de wachtkamer hoorde ik iemand herhaaldelijk roepen: “Anesjen…” Het duurde even tot ik me realiseerde dat deze Indiase dame weleens mijn naam kon bedoelen. De assistente stelde vragen die ik maar half begreep. Kwam dit door haar uitspraak? Of doordat ik toch iets zenuwachtig was?
Het enige wat ik wel begreep, was dat ik nog 3 bekers water extra moest drinken.
Met een klotsende buik werd ik binnen geroepen bij de Radioloog, een meneer zonder witte jas die nog vager Engels sprak.
Het zal er vast komisch uit hebben gezien, want ik begreep elke keer maar de helft van wat hij zei…
Mannen en vrouwen
Zodra in Dubai een mannelijke arts vrouwelijke patiënten gaat onderzoeken, en ze dus een vrouw aanraken, is er altijd een vrouwelijke assistente bij aanwezig. Ik had dit verhaal al gehoord van een bevriende arts. Ook nu stond de Indiase mevrouw weer naast mij: “Doctor, you can start.”
Met het Engelse brabbelige commentaar omschreef de radioloog wat hij zag en was het onderzoek voorbij voordat ik het doorhad. Twee kleine nierstenen. Niets aan te doen, veel drinken.
Ik vroeg nog even of de overgang van klimaten een rol kon spelen, waarop een grappig gesprek ontstond met deze meneer die uit Egypte bleek te komen. Ik had gegokt dat hij een Italiaan was uit Sicilië, maar nee een Egyptenaar (die ik ondertussen steeds beter verstond).
Toen begon zijn relaas: “You North European people think that you drink enough. You go outside and walk or run. We live in the dessert! Not in Europe. And you have to drink 3 liters of water a day.”
Met een grote lach zei de Radioloog mij gedag, zonder mij uiteraard een hand te geven.
Terug naar Afrika
De assistente vond dat ik nog even langs de Zuid-Afrikaanse arts moest gaan. Deze ontving mij met een uitgestrekte hand en een grote lach: “Welcome Annechien.”
Dokter Van Dijk gaat de boeken in als de enige persoon die mijn naam uit kan spreken! Hij gaf mij wat extra uitleg. Zelfde conclusie, iets milder gebracht. Veel drinken en dan plas je ze vanzelf uit. “When? We will never know.”
Met een grote lach reed ik naar huis. Weer een zorg minder, want de zorg is goed geregeld! Mooie bijkomstigheid: reden voor feest.
Want ik was die dag 34 jaar, 3 maanden en 3 dagen!