Leven tussen andere culturen zorgt voor dagelijkse verwonderingen. Dingen die ik normaal vind, zijn voor mensen met andere achtergronden helemaal niet zo vanzelfsprekend. Zo zorgde die keer dat ik mijn schoonmaakster een lift aanbood voor verbaasde blikken.
Al bijna 2,5 jaar geniet ik van de luxe van een schoonmaakster. Engelse expats noemen het een maid. Ik noem haar ‘mijn’ schoonmaakster. Welk woord je er ook aan geeft, Mevrouw De Schoonmaakster houdt ons huis superschoon!
Mevrouw De Schoonmaakster komt van oorsprong van de Filipijnen en werkt via haar werkgever bij verschillende huishoudens. In een klein transportbusje wordt zij samen met haar collega’s van huis naar huis gebracht. Vaak moeten de schoonmaaksters best lang op het transport wachten, omdat het busje ergens vast staat in het verkeer.
“Can I ask you something?”
Een tijdje geleden was ik thuis, terwijl Mevrouw de Schoonmaakster haar werk deed. Ik zat achter mijn laptop toen ik haar ineens hoorde vragen: “Mam? Can I ask you something?” Een lang verhaal volgde. Ze was net verhuisd naar de nieuwe accommodatie van haar werkgever, waar ze met al haar collega’s woont. Nu stond er nog een internetaansluiting op haar naam op het oude adres. Deze moest zij persoonlijk opzeggen bij een kantoor van de provider. Aan mij vroeg ze of ik wist waar ze dit kon doen. Ik had geen idee. Aangezien ik toch achter het internet zat, kon ik het net zo makkelijk even voor haar opzoeken. Helaas bood de website geen uitkomst, dus belde ik het telefoonnummer dat vermeld was. Het antwoord was helder: het kantoor lag aan de andere kant van de stad.
Mevrouw de Schoonmaakster straalde, omdat ik het voor had uitgezocht. Ik vroeg haar hoe ze daar zou komen. Ze is tenslotte volledig afhankelijk van het transportbusje van het bedrijf of wellicht kon het openbaar vervoer uitkomst bieden. Al zou dit laatste ruim 1 uur duren omdat ze ook nog naar de metro halte moest lopen. “I’ll take the metro.” Dit was goed te doen volgens haar, want na mijn huis was ze klaar voor vandaag.
Snel zocht ik de openingstijden van het kantoor op voor deze donderdagmiddag. Mevrouw De Schoonmaakster zou het misschien net halen, maar er was een grote kans van niet. Ik wilde voorkomen dat ze haar enige vrije dag, de vrijdag, zou moeten opofferen hiervoor. Daarom bood ik aan, “Stop een half uur eerder met schoonmaken. Dan haal je het zeker weten.” Dat aanbood weigerde ze aan te nemen. Ze wilde haar taken afronden in ons huis. Daarnaast zou haar werkgever dit misschien niet goed vinden. “I won’t tell them. As you know I’m very satisfied about your work. Don’t worry.”Ondanks dit alles gezegd te hebben, wilde ze niet eerder vertrekken.
Helder moment
Aangezien ik nog naar de winkel wilde gaan, kon ik dat ook combineren en gelijk Mevrouw De Schoonmaakster een lift geven. Als ik haar bij de metro zou afzetten, zou dit zeker een half uur schelen. Haar helemaal wegbrengen zou weinig verschil maken, omdat we in de drukke donderdagavondspits zouden belanden. “Are you sure?” Die zin herhaalde ze zeker 5 keer. Uiteraard, dit was voor mij een kleine moeite. Nadat ze de schoonmaakspullen had opgeruimd, verliet ik met haar ons appartement. Ineens was Mevrouw De Schoonmaakster een beetje zenuwachtig. “Thank you mam!” Ik antwoordde: “It’s my pleasure. Thank you for cleaning today.”
In de lift selecteerde ik het knopje parkeergarage. Direct daarna drukte Mevrouw De Schoonmaakster op het knopje van de begane grond. Vragend keek ik haar aan en zei dat mijn auto in de garage stond. “I’ll have to go to security to return my entrance card.” Daar had ik geen seconde bij stil gestaan. Elke keer als ze bij ons komt schoonmaken, moet ze zich eerst bij de beveiliging van ons gebouw melden voor haar toegangspasje. Aangezien er zoveel verschillende mensen in ons gebouw komen, moet iedereen die er komt werken zich registreren.
Razendsnel
Mevrouw De Schoonmaakster rende naar het kantoor van de beveiliging. Ik wachtte in de lobby op haar naast de balie van Meneer Portier. “Mam, can I help you?” vroeg Meneer Portier. Ik legde uit dat ik op Mevrouw De Schoonmaakster wachtte, die ik even een lift zou geven naar de metrohalte. Meneer Portier keek alsof hij water zag branden. Ik, een bewoner van dit gebouw, zou iemand die voor mij werkt naar de metro brengen. Hij was zo perplex dat hij dit letterlijk zo uitsprak. Hij dacht dat hij mij verkeerd begrepen had. Meneer Portier schudde zijn hoofd, en zei zachtjes “Okay.” Waarna hij weer ging zitten achter zijn balie.
Ondertussen kwam Mevrouw De Schoonmaakster het gebouw weer in gerend. “Ready.” Als een klein meisje huppelde ze achter me aan. “Are you sure mam?”
Mevrouw De Schoonmaakster begon te giechelen toen we bij de auto kwamen. “I like your car!” Ik werd er stil van. We hadden hier te maken met grote verschillen. Ik met alle vrijheid van de wereld. Zij zonder vrijheid om te gaan en te staan waar ze wil.
Stapje naar achteren
Ik opende de deur. Ineens stond Mevrouw De Schoonmaakster achter mij bij het achterportier. Verbaasd zei ik: “No, please. Come and sit in the front.” Even twijfelde Mevrouw De Schoonmaakster. Ze gedroeg zich zenuwachtig, begon te blozen, en zei toen: “No….I like to sit in the back. It feels better.” Naast mij zitten was een stap te ver.
Daar reden we dan. Ik voorin. Mevrouw De Schoonmaakster op de stoel achter mij. Ik voelde me ongemakkelijk dat zij achterin zat. Mevrouw De Schoonmaakster overduidelijk niet. Zij had de tijd van haar leven. Normaal is ze vrij stil, nu begon ze aan één stuk te ratelen. “I like your car. Do you drive everywhere yourself? Without your husband? Do you also need to go to the metro station?” Toen ik antwoordde dat ik alleen haar zou afzetten, werd ze ineens doodstil. “Only for me? Really mam? For me? Why?” Omdat ik heel blij ben met haar, ze is vriendelijk, is betrouwbaar en levert goed werk. Ondertussen begon Mevrouw De Schoonmaakster te glunderen. Haar dankbaarheid was voelbaar, en ik genoot om haar zo te zien.
We kwamen aan bij het metrostation. Mevrouw De Schoonmaakster bedankte me en stapte snel uit. Al huppelend verdween ze weer met een hoge snelheid uit beeld. Ik hoopte dat ze het allemaal op tijd geregeld zou krijgen.
Ruim 1,5 uur later ontving ik een berichtje op mijn telefoon. Mevrouw De Schoonmaakster had me een foto van het kantoorgebouw van de internetprovider gestuurd met daarbij minstens 50 smilies. “I made it Mam!!!!!!!! Thank you!!!!!!!”
De glimlach die zij met al haar dankbaarheid en blijdschap op mijn gezicht had getoverd, kon voor de rest van die dag niet meer stuk. En nog steeds niet als ik aan dit moment terugdenk.
