Het grote klusjesmannenfeest!
Zes weken geleden hoorde ik een keiharde knal terwijl het gebouw leek te trillen. Op dat moment stond ik in onze woonkamer. “Wat is dit?” riep ik hardop. Het leek wel alsof er een vogel van het formaat Andescondor tegen het glas was gevlogen. Dat we weer klusjesmannen nodig zouden hebben, kon ik wel voorspellen.
Kapotte ruit op 17 hoog
Alle buitenmuren in ons appartement zijn volledig van glas. In geen van de kamers kon ik iets vinden wat het geluid veroorzaakt kon hebben. Toen ik mijn blik op het balkon liet vallen, zag ik dat de ruit naast de balkondeur in gruzelementen was. Op wat kleine scherven na, zat het glas nog in zijn geheel in het paneel. Dankzij de zonnestralen die erop schenen, leek het wel een kunstwerk. Alleen voelde het nou niet bepaald heel veilig om op 17 hoog een kapot glaskunstwerk te hebben.
Een telefoontje met de projectontwikkelaar van ons gebouw maakte al veel duidelijk. De ruit moest gerepareerd worden door onze huisbaas. Wel konden zij mij 3 gerenommeerde bedrijven aanbevelen die dit konden oplossen. Op zijn Nederlands dacht ik: “Mooi, dit kan dus snel opgelost worden.” Na ruim 3 jaar hier zou ik toch beter moeten weten. Iets teveel optimisme wellicht?
It’s your mistake
Drie bedrijven, waarvan er maar twee überhaupt in meerdere pogingen de telefoon beantwoorden. Voordat er een offerte uitgebracht kon worden, moest er een inspectie plaatsvinden. “How did you break it?” vroeg de eerste ingenieur die langskwam. Ik legde uit dat ik binnen was toen dit gebeurde en niets gezien had. “Yes, yes…” zei de goede man. “But how did you break it?”
De tweede partij zei dat dit soort ruiten wel vaker knapten, “Because of the summer heat.” Hmmm, dat leek me nou niet bepaald een logische redenatie. Dan zouden er hier aan de lopende band ruiten moeten springen.
Groen licht
Na ruim twee weken wachten op de onderdelen en een gaatje in de agenda, was het zover. Het grote klusmannenfeest kon beginnen! Te beginnen met 3 klusmannen. Volgens hun planning, zouden ze ongeveer 2-3 uur nodig hebben. Netjes deden ze bij binnenkomst hun schoenen uit en liepen door naar het balkon. De eerste 20 minuten waren ze vooral met elkaar aan het overleggen over hoe ze het aan gingen pakken. Althans dat vermoedde ik, want hun Indiase dialect kon ik uiteraard niet verstaan.
Na een half uur stonden ze nog steeds hoofdschuddend naar de ruit te kijken. Oh, oh. Dat beloofde wat. Aan de andere kant, zo werkten mijn ex-collega’s bij de Indiase universiteit ook voor elk project. Dit kon nog goedkomen.
Eindelijk actie
Het gereedschap werd tevoorschijn gehaald. Met een hamer en een beitel begon één van de klusmannen het glas los te bikken. De andere twee keken toe. De ruit bestond uit twee identieke delen die tegen elkaar aan zaten, dus konden ze één deel behouden en het kapotte glas aan de binnenzijde vervangen. Althans, dat was het oorspronkelijke plan.
“Mam, you have some gloves?” In de deuropening stond een klusjesman. Nee toch, dit kon niet waar zijn. “Je gaat me toch niet zeggen dat je een ruit komt vervangen zonder dat je werkhandschoenen hebt.” Dat zei ik niet hardop, maar dacht ik. Het enige wat ik in huis had, waren dunne schoonmaakhandschoenen. “That will be okay.” Het balkon was ondertussen bezaaid met stukjes glas. Overal. Gelukkig waren de mannen wel zo slim dat ze hun schoenen weer hadden aangetrokken.
Ramadan en 40 graden
Buiten was het die dag tegen de 40 graden met een hele hoge luchtvochtigheid. De zon stond pal op de gevel en de mannen waren dan ook helemaal doorweekt. Aangezien het nog Ramadan was, mochten ze niet buiten drinken dus haalde ik ze naar binnen. Gelukkig waren geen van de drie aan het vasten, anders waren ze toch geheid flauw gevallen leek mij. Snel dronken ze hun water op. Ik zag dat ze nog geen 15cm hadden weggebikt. Het ging voor geen meter.
“Mam, you have a hair dryer?” Of ik een föhn had? Nee…mijn krullen hebben in dit klimaat geen föhn nodig. De man wilde de stukjes glas bij elkaar blazen, maar een bezem zou ook wel kunnen werken zei hij. Ik gaf hem stoffer & blik, plus een bezem.
Weer een kwartier later. De mannen waren nu twee uur bezig. “Mam.” Een onverstaanbare zin volgde. Ik hoorde iets met “Iron.” Geen idee wat die man bedoelde. Het klonk niet als Engels, niet als Hindi maar ook zeker niet als een verstaanbare taal voor mij. Ik liet mijn strijkijzer zien en vroeg of hij dat bedoelde. Nee, dat was het niet. Hij herhaalde zijn zin en liep weg. Zo fijn, die communicatie. Vervolgens liepen de twee andere mannen achter hem aan naar mijn voordeur, het huis uit.
Hitte pauze – lunch pauze
“Ze zijn vast onderdelen aan het halen.” dacht ik. Na bijna drie kwartier vond ik het wel wat lang duren. Plots hoorde ik mannenstemmen praten op een gedempt volume. “Huh?” Ik liep naar de voordeur, luisterde nog een keer en opende toen de deur. Daar zaten ze op de grond voor mijn voordeur. Met zijn drietjes keurig op een rijtje.
Ineens viel het kwartje. Ze mogen natuurlijk niet buiten doorwerken op het warmst van de dag. In Dubai is dat heel normaal in de warmste maanden. Ik vroeg of ze wat wilden drinken en zei dat ze ook binnen mochten komen. Dat wilden ze niet.
Na in totaal twee uur pauze stonden ze ineens weer binnen. Dit keer met twee man aan extra hulpploegen. Ook nu begonnen ze eerst met overleg. Vijf klusjesmannen die allemaal door elkaar kletsten. Na een kwartier kwamen er vier weer naar binnen. Of ik nog water voor ze had. Natuurlijk. Deze vier gingen nu met lunchpauze. Die twee uur dat ze net niets hadden gedaan was een hittepauze, geen lunchpauze.
De Hoofdingenieur
Buiten stond nog een man hard te zwoegen op het glas. Op zijn polo was zijn functienaam geborduurd: “Engineer.” Dit was dezelfde man die ook was geweest voor de offerte. Zijn tactiek was niet anders dan die van zijn collega’s. “De hamer en beitel zouden toereikend zijn,” zei hij. Buiten was het ondertussen wel heel warm geworden, dus vroeg ik de man of hij water wilde. “No, I’m fasting.” Pfff, ik wist niet zo goed wat te zeggen. De man was helemaal doorweekt van het zweten. Ik liet hem met rust en ging weer naar binnen. De Engineer ging vrolijk verder, ook hij schoot slechts een paar centimeter op.
Het duurde dan ook niet lang totdat ik hem druk hoorde telefoneren. Vervolgens kwamen zijn vier collega’s het huis weer binnen. Sinds hun eerste komst ’s ochtends vroeg waren we nu al 5 uur verder en nog geen fluit opgeschoten. Ik begon mijn geduld te verliezen en belde naar het kantoor van dit bedrijf om mijn ongenoegen te uiten. “Yes, mam…they will manage it. Don’t worry.”
Uiteraard ging op dat moment de balkondeur open. Vijf klusjesmannen kwamen enigszins verslagen naar binnen. “It’s not working mam. We have to find another solution.” Dat mocht ik hopen van wel. Het balkon lag vol glas en de ruit was nu echt kapot met scherpe uitsteeksels. Ik stelde voor dat ze de ruit zouden afplakken voor nu met plastic zakken. Ondertussen ruimde één van de andere mannen het glas op. Hij veegde het meerendeel in het afvoerputje. De mannen verzamelden al hun spullen, gaven mij de doos met de werpwerphandschoentjes terug, en verlieten het huis. Niet voordat ik aan hen vroeg wat het vervolg zou worden. Iemand anders zou komen werd er gezegd. Hoe en wat wisten zij ook niet.
De Opper-Hoofd Ingenieur
Weer 1,5 uur later stond er een oudere meneer op de stoep. Hij was de Opper-Hoofd Ingenieur van de ruiten toeleverancier. Samen bekeken we de schade aan de ruit. De man schudde zijn hoofd: “Ze hadden dit nooit zo mogen doen. Deze ruiten moet je altijd in z’n geheel vervangen. Waarom ze dit zo bedacht hebben? Geen idee. Dit kan helemaal niet en dat zeggen wij altijd tegen ze.” De manier verliet een minuut later alweer ons huis.
Feest. Morgen gaan we verder!
Morgen komt er weer een klusjesman of misschien komen ze wel weer met zijn allen. Wie weet. De nieuwe ruit is blijkbaar geleverd. Wanneer deze geplaatst gaat worden? Wie zal het zeggen. Inshallah nog deze maand. Het enige dat ik zeker weet is dat ik na ruim 3 jaar in Dubai echt de tel kwijt ben over het aantal klusjesmannen. In 2014 waren het er nog maar 30 in 3 maanden tijd. Hoeveel zouden het er ondertussen zijn??
Note:
Voor diegenen die nog naar Dubai gaan emigreren. Houd een telling bij van het aantal klusjesmannen. De uitkomst zou best indrukwekkend kunnen zijn.
Komt bekend voor Annechien, komt hier voor dat ze er weken overdoen!!
Haha, Claire! We krijgen goede oefening zo in het eindeloos geduld hebben!