Het was liefde op het eerste gezicht. Mijn 1e ontmoeting met deze schoonheid: Sri Lanka. Op 4 uur vliegen van Dubai. Ik kan dit keer niet anders dan over dit eiland schrijven.
Paradijselijke avonturen
Een week vakantie vol verwondering. Onze treinrit van Colombo naar Galle was er slechts één van. Met een boemel van 40-50 jaar oud reis je voor slechts € 2,40 naar het Zuiden. Ik heb schonere treinen in mijn leven gezien. Vermakelijk was het zeker. Totdat die kakkerlak over mijn voet liep…of maakte die het geheel juist compleet?
Terug in de tijd
Als er een tijdmachine bestaat, dan was ik daar vorige week blijkbaar in gestapt. Terug in de tijd, zonder push-up bh’s, zonder merkkleding, zonder beugels, zonder make-up en zonder smartphones. Niet vreemd als je weet dat 22,7% van de bevolking van Sri Lanka onder de armoedegrens leeft (GDP $ 3,170 per capita).
Op het treinstation van de hoofdstad Colombo voelde het alsof ik figurant was op een filmset. Met het op karton gedrukte treinkaartje (gerecycled door het in te leveren na je reis). Met slechts 1 vertrekbord waar alle treinen (alleen de eindbestemmingen) op worden aangekondigd. Omringd door antiek hout. En niet te vergeten de grote bak van een televisie op perron 1 waar tientallen reizigers met open mond naar een Sri Lankaanse soap keken.
Zeker weten
Om zeker te zijn van het goede vertrekperron ging ik toch nog even navraag doen. Via via werd ik doorverwezen naar de Station Master. Een meneer in een spierwit uniform, die mij vol enthousiasme ontving in zijn kantoor (waar een antiquair gelukkig van zou worden).
Vanachter zijn massief houten bureau vroeg hij wat hij voor mij kon doen, terwijl zijn vrouwelijke collega’s mij op de achtergrond aanstaarden. Ik wierp een blik op het bureau van de Station Master. Papieren schema’s van vertrekkende en aankomende treinen, volledig met de hand ingevuld.
Geen computer of andere moderne apparatuur te bekennen. Oh nee, ik vergeet bijna zijn Nokia telefoon – het model dat ik in 1999 had als 1e telefoon had.
“Are you sure you want to take the train?”
Bevlogen antwoordde de man: “It’s an honor to help you, but are you sure you want to take the train?”
In ons hotel hadden ze al verontrust gereageerd op ons reisplan, maar nu twijfelde zelfs de Station Master aan onze keuze.
Hij ging verder: “It’s not really comfortable. If you are lucky you can sit. Our trains are very crowded. Very, very crowded.” Benadrukte de man, terwijl zijn grote snor meedanste met zijn woorden.
“You are not traveling alone?” Ik vertelde dat mijn man op het perron wachtte met onze baggage. “Okay, but still, you really want to take the train?” Nadat ik dit weer bevestigde, lachte hij om mijn vastberadendheid.
Vervolgens raadde hij mij aan om eerst naar een ander treinstation te gaan: “At Colombo it well get very crowded….”
“Zo erg zal het toch niet zijn?”
Even later stond ik weer buiten op het perron. Eigenwijs besloten wij om toch vanaf dit station te vertrekken. Al snel werd duidelijk dat dit weleens een groot avontuur kon gaan worden. Reizigers hingen aan de buitenkant van vertrekkende treinen, letterlijk.
Spoorwijziging in Sinhalese
Kort voordat onze trein zou aankomen, werd er in het Sinhalese iets omgeroepen. Honderden mensen sprongen van het perron op het spoor, staken over en klommen op het metershoge perron aan de overkant.
Sri Lankanen naast mij bevestigden wat wij al dachten: een spoorwijziging. Een oudere meneer liep op me af: “First husband jumps, you give suitcase and then you jump.” Met een hoop gebaren liet hij mij zien hoe ik het moest doen. Zo gezegd, zo gedaan.
Even later kwam de boemel het station binnenrijden. De mensenmassa stond in de starthouding met wat verdwaalde toeristen ertussen. Niet veel later had ik een zitplaats in de trein, dankzij een attente jongen die mij seinde dat hij uitstapte.
Terwijl Niels bij de openstaande deuren (ja, openstaande deuren tijdens de hele rit) genoot van het uitzicht en de tropische bries, genoot ik van de commotie in de coupé.
De talloze verkopers met verse ananas, drinken en garnalensnacks die in blaadjes van oude schoolschriften werden ingepakt met extra pepers erbij. Tot wildvreemden die andermans kind op schoot namen bij gebrek aan voldoende zitplaatsen. Behulpzaamheid alom. Terwijl buiten de Indiase Oceaan, de sloppenwijken, de prachtige jungle, landhuizen en kleine dorpjes als decor voorbij kwamen.
Ruim twee uur later stapte ik zwaar bezweet uit op onze bestemming: Galle.
Slechts een voorbeeld
En dan te bedenken dat dit slechts een fragment van onze vakantie was. Ik ben verliefd geworden op dit land. Op de natuur, de dieren, het eten en de mensen.
Elke dag werd gevuld met adembenemende momenten: de olifantenfamilie met een kleintje in het Uda Walawe National Park, een eeuwenoude theeplantage, de steden met hun bewijsmateriaal uit de koloniale geschiedenis, de Boeddhistische tempels.
En dan nog de apen die dagelijks over onze lodge klommen op weg naar de mangoboom. Eindeloze vriendelijkheid van de bevolking, kindjes in schooluniformen die ons na bleven roepen. Prachtige locaties in boutique hotels…en ga zo maar door.
Als je ooit kunt, ga erheen. De kracht en positiviteit van de bevolking is hartverwarmend. Voor mij was dit liefde op het eerste gezicht.
PS nee, ik word niet gesponsord door het Sri Lankaanse bureau van toerisme.
Volgende week weer een Dubai verhaal…
Geweldig leuk om dit te lezen Annechien! Mijn zoon is in Sri Lanka geboren en is helemaal verliefd op Dubai! Hij gaat 2x per jaar op vakantie naar Dubai en hoopt dat hij er in de toekomst kan gaan werken. Omdat ik ook ’n teckel had (inmiddels ’n herplaatsertje erbij) vond ik ’t leuk om je te volgen.
Dank voor de leuke verhalen,
met vriendelijke groet,
Loes van Hapert
Beste Loes,
Dank voor jouw enorm leuke reactie! Erg leuk om te lezen. Hoop voor je zoon dat hij hier kan gaan werken. Het is een prachtige ervaring!
En zeker met een teckel erbij…dat begrijp jij als geen ander 😉
groetjes Annechien